Heerlijk om ze stuk te slaan!

Heerlijk om ze stuk te slaan!
Zeepbellen hebben sinds jaar en dag een aantrekkingskracht op mij. De veelheid aan kleuren, de perfect ronde vormen en de bijna-doorzichtigheid hebben voor mij iets chiques, iets kostbaars.
Wonderlijk dat je ze kan blazen. Een groots effect valt te behalen met verbazend weinig inspanning. Tientallen bellen groot en klein, kris kras door elkaar. Ze kiezen niet voor een richting. Soms ontmoeten ze elkaar in de vlucht en gaan ze getweeën samen verder. Soms verdwijnt een eenzame bel uit het zicht, hoog in de lucht.
Afgelopen zomer heb ik geprobeerd om zwierend van die mooie reuzebellen te produceren.
Vol verwachting doopte ik keer op keer de lange koorden, als lus gevormd, in het met zorg gemaakte mengsel.
Traag voortzwevende reuzebellen, indrukwekkend kwetsbaar, verschenen. En vaak ook niet…
Zwevende gedachten
Of ze nu groot, heel groot of klein zijn, of ze nu binnen of buiten ontstaan, ze hebben met elkaar gemeen dat ze verdwijnen. Soms uit het oog, maar meestal spatten ze in de lucht uiteen.
Zo zijn ze er en zo zijn ze verdwenen. Het lijken wel gedachten!
In de klas hebben we dankbaar gebruik gemaakt van deze vergelijking. Gedachten komen en gaan. Soms zijn er veel, soms zijn er weinig. Soms gaan ze snel, soms langzaam. Kris kras of allemaal dezelfde kant op. Altijd spatten ze uiteen of verdwijnen ze uit het zicht.
Kijken naar gedachten
Hoe moeilijk is het om niet op een klaslokaal vol zeepbellen te reageren! Hoe heerlijk is het om er achteraan te gaan, ze weg te blazen of ze stuk te slaan!
Het was een hele uitdaging voor de meeste kinderen om nu eens alleen naar de bellen te kijken.
Zou je zo ook naar je gedachten kunnen kijken?
Een doorgaans beweeglijke en aanwezige jongen, bleef opvallend stil zitten toen er weer bellen de klas in werden geblazen. Dicht bij het raam gezeten, volgde hij de zeepbellen met zijn ogen.
Waarschijnlijk zal hij niet meteen de link hebben gelegd naar gedachten in het dagelijks leven, maar op de vraag hoe dit niet-reageren voor hem was zei hij: ‘Eerst wilde ik er wel achteraan, maar ik wist dat ik er toch niet bij zou kunnen.’
Annemieke van Duinhoven