Stilstaan, niet mijn sterkste kant

Ervaring van een stilteretraite #2

Mijn eerste retraite was in december 2005.
Ik was door mijn zus uitgenodigd om samen met haar een week naar Plum Village te gaan.
Heerlijk… een week in rust… zonder man en kinderen, zonder verplichtingen, lekker veel stilte.
Kortom, ik zou weer opgeladen thuis komen.

Één en al vriendelijkheid

We werden allervriendelijkst ontvangen door een allervriendelijkste non. Rustig werden we rondgeleid en werden ons de regels uitgelegd. De belangrijkste regel was wel het stilstaan. Bij elke gong of bel die we die dagen zouden horen werden we geacht te stoppen met waar we mee bezig zijn. Even stil te staan bij wat we aan het doen zijn, bewust te zijn van de adem om daarna weer de draad van het leven op te pakken. Dat leek ons nog wel te doen….

De bel

We werden naar onze slaapzaal gebracht en werden uitgenodigd voor de eerste meditatieronde.
Onderweg naar de meditatiezaal hoorden we een bel. Wij haasten ons om vooral niet te laat in de meditatiezaal aan te komen. Maar in plaats van dat iedereen naar de meditatiezaal liep stond iedereen stil….

O ja, dat is waar ook, we moeten niet gaan rennen als we de bel horen, we moeten juist stil staan.  We trapte snel op de ‘rem’ om ook nog even, net zoals de nonnen, stil te kunnen staan.

Stil staan, hoe doe je dat?

Nou ja, stil staan… ik was vooral om me heen aan het kijken. En ik vond het toch wel gek om zo ineens stil te moeten staan. Ik vroeg me af wanneer we weer in beweging mochten komen. Mijn lichaam stond stil, mijn hoofd draaide overuren.
Langzaamaan kwamen de mensen weer in beweging en vervolgde ze rustig hun pad naar de meditatiezaal. En ook wij volgde, in een lagere versnelling, ons pad.

Zo hebben we tijdens deze eerste week wel 20 bellen op een dag gehoord. Zelfs als de telefoon van de receptie of de koekoeksklok in de eetzaal ging, stond iedereen stil. Ik werd gaandeweg de retraite steeds rustiger en stond soms zelfs, ook zonder bel, stil.

Alle controle kwijt

Op dag van vertrek gingen we nog even naar een supermarkt. In de supermarkt hoorden we een telefoon. En zonder dat we het in de gaten hadden stonden mijn zus en ik stil. We keken elkaar aan. En ik dacht ‘O help, ik ben in een week gebrainwashed. Ik, die altijd alles onder controle wil houden.’
Ik dacht dat ik de controle aan het verliezen was over mijn handelen.

De winst

Maar dat wat ik dacht kwijt geraakt te zijn, was uiteindelijk juist de winst die ik heb behaald tijdens deze eerste retraite. Wat een waardevolle ervaring om eens niet te hoeven gaan rennen als ik een bel hoor. Ik niet direct hoef te reageren als ik een telefoon hoor. Ik rustig kan blijven als er slecht nieuws is of als iets niet gaat zoals ik zou willen. Nog altijd als bij mij de telefoon gaat, dan stop ik even, adem ik even en glimlach ik even.

Wat een enorme toegevoegde waarde om dagelijks regelmatig, letterlijk en figuurlijk, met een glimlach, stil te kunnen staan bij het moment.

Ik wens het iedereen toe.

Met een hartegroet,
Marijke van Duinhoven

P.S. Gun je jezelf ook een stilte-ervaring? Bijvoorbeeld door een stilteretraite?