Het begin van de sabbatical
Het begin van de sabbaticalIk had het allemaal zo goed bedacht.
De sabbatical starten op 14 januari, de dag nadat de jongste dochter naar Australié is vertrokken.
Ik zou het Pieterpad gaan wandelen en net zoals ik eigenlijk al deed, één of twee dagen in de week naar mijn moeder gaan. Met als verschil dat ik daar nu simpelweg meer tijd en rust voor zou hebben. Ik zou weer contact opnemen met ‘oude’ vrienden. Daarnaast zou ik meer aandacht gaan geven aan mijn man die sinds de geboorte van onze kinderen eerlijk gezegd toch op een lagere plaatst is komen te staan. Én ik zou dagelijks 2 uur mediteren, lezen en reflecteren.
Hoe anders kan het gaan.
5 Januari wordt mijn moeder ontslagen uit het ziekenhuis na een opname voor een longontsteking.
Ze mag het ziekenhuis verlaten omdat de ontstekingswaarden lager zijn en de artsen niets meer voor haar kunnen betekenen.
Eenmaal weer thuis wordt het vrij snel duidelijk dat ze niet zelfstandig meer kan wonen. Medicijnen worden teveel of te weinig geslikt. Ze slaapt ’s nachts in de stoel in plaats van in bed, ze is warrig én om het helemaal compleet te maken lukt het haar op momenten niet meer om op te staan en met haar rollator in beweging te komen. Zelfs met de thuiszorg die twee keer per dag komt is het onmogelijk om zelfstandig te blijven wonen.
De alarmbellen rinkelen. Actie is vereist. Crisisopname in een zorginstelling om daarna te verhuizen naar een zorginstelling waar plaats is? Het is werkelijk fantastisch dat de Nederlandse zorg dit biedt en tegelijkertijd denken we (mijn broers en zus) dat na deze ziekenhuisopname, het verlaten van haar huis én twee verhuizingen, haar héél veel stress gaan geven. We vrezen zelfs dat ze dit niet zal overleven.
Maar wat dan wel? Hoe is het mogelijk om onze moeder de zorg én rust te geven die ze nodig heeft? Terwijl ze op 50 tot 90 kilometer afstand van ons woont?
De oplossing
Uiteindelijk kon ik maar één oplossing bedenken. Bij haar gaan inwonen.
Dus eind vorige week, nadat we, tot die tijd met mijn 2 broers en 1 zus de zorg voor onze moeder hadden afgewisseld, ben ik ingetrokken bij mijn moeder. 5 Tot 6 dagen in de week ben ik bij haar en de andere dagen is mijn zus of één van mijn broers van me bij haar.
Het is niet het begin van de sabbatical zoals ik die had bedacht.
Maar eerlijk gezegd, nu ik hier ben, realiseer ik me dat ik geen waardevoller begin van de sabbatical had kunnen bedenken.
We praten samen, ik kook, we eten, ik zorg voor een hapje en een drankje voor mijn moeder en voor het bezoek, ik zorg voor de boodschappen en we maken zo nu en dan een wandelingetje met de rolstoel. En dat is alles. Ik heb de mail en verschillende andere apps van de telefoon verwijderd dus ik word er niet door afgeleid. Er is maar één ding en dat is kalm en betrokken aanwezig zijn bij mijn moeder.
Het is rustig en eigenlijk één lange meditatie en oefening in compassie.
Dus lieve ‘oude’ vrienden, het Pieterpad en al die boeken die op me liggen te wachten.
Heb geduld.
En lieve man van me, dank je wel dat je me de ruimte geeft om tijdelijk bij mijn moeder in te trekken.
Ben je benieuwd of mindfulness ook iets voor jou is? Kijk bij de mindfulness activiteiten en trainingen.
Mooi om te lezen dat verandering ook zoiets moois kan mee brengen. Waardevolle tijd samen doorbrengen.
Lieve Marijke wat mooi en rijk dat je dit samen mag beleven. Geniet van deze liefdevolle periode, de boeken wachtten geduldig op jouw plank tot de tijd daar is. XX
Mooi mens, groot hart, dank je wel voor het delen
Hallo Marijke, mooi dat je het oppakt en tegelijkertijd (als soort van ervaringsdeskundige) blijf goed voelen wat voor jou oké is.
En wat fijn om van je gezin zoveel support te krijgen dat dit kan!
Lieve Marijke, wat vind ik het fijn om te lezen dat je deze stap hebt gezet. Dit is wel heel letterlijk loslaten en inspelen op het ‘nu’. In een iets ander jasje…. maar wow…wat bijzonder dat je de vrouw waar jij uit voort gekomen bent, mag en kunt ondersteunen nu zij hulpbehoevend is. Fijn ook voor ‘tante Maria’ ?. Ik wens jullie beiden een prachtige retraite toe. Hartelijke groet, Marlí
Wat mooi Marijke, het beste voor je moeder en ik wens je zelf ook alle rust en liefde toe die je nu nodig hebt. Jouw omgeving wacht zeker op je en anders delen zij vast jouw gevoel dat dit nu gewoon het beste is hoe je je tijd kunt doorbrengen. Veel liefs Henriette
Always in het moment!??
Mooi Marijke, respect en bewondering voor jou!
Lieve Marijke,
Het universum laat je soms geheel andere wegen bewandelen dan jezelf vooraf heb kunnen voorzien.
En wat mooi dat je een veerkrachtige geest hebt die kan omdenken.
Lieve groet Albert
Mooi, dat is nu echt mindful leven. Dank voor het delen!
Wat fijn voor jou en voor je moeder dat de gelegenheid er is om dit te kunnen doen! En wat waardevol voor jullie beide! Je zult de tijd samen ongetwijfeld intens beleven. Lieve groet, Tjerkje.
Ik geloof niet in “toeval”, dit moest zo zijn. En wat waardevol voor jou en je moeder. Zou niet altijd gemakkelijk zijn, maar koester het.
Lieve Mariekie,
Wat een verwondering weer hoe het leven zich aan ons ontvouwt.Heel fijn dat je nu alle tijd hebt voor een “dierbare” periode.
Dikke knuffel
?
Lieve Marijke
Ik vind het jammer dat ik er niet bij was op de vorige opfrisavond.
Ik wil er graag 10 maart weer bij zijn.
Je verhaal ontroerde mij zo , ik wens je veel sterkte en kracht toe.
Warme knuffel
Reinata
Marijke,
Mooi, teach as you preach….
Eerlijk gezegd, had ik niets anders van je verwacht. Jij bent wat je laat zien!
Heel ontroerend Marijke. Ik moet er gewoon van huilen. Zooo liefdevol. Hoe dankbaar is dit, voelt dit. Mooi mens!?
Wat een mooi begin van jouw tocht, Marijke. Kan mij voorstellen dat dit wellicht onverwacht is, maar ook een cadeautje om zulke mooie momenten nu met je moeder te beleven…….. Genieten van het moment wat je gegeven is….