Voordat ik het wist had ik mijn schoenen en sokken uitgedaan. Een groot verlangen om het nog vochtige gras onder mijn voeten te voelen.
‘Voordat ik het wist…?’ Ik hoorde het mezelf denken en ik moest glimlachen.
Ik had me nog zó voorgenomen om alles bewust mee te maken en dus om te weten wat ik deed.
Soep
Terwijl mijn innerlijk weerbericht van zwaarbewolkt naar enigszins helder verandert, is het buiten aangenaam. Zacht, met een briesje.
Mijn eerste dilemma heb ik al achter de rug: zal ik alles ineens opscheppen? Soep? Die heerlijk uitziende salade? Ook maar meteen een broodje erbij?
Ik besluit om alleen soep te nemen en zoek een plaatsje op een stenen muurtje. Wat een geuren en smaken! Zacht, zoet, zout, kruidig, warm…
Verbaasd stop ik met eten als een vogel zich luidruchtig laat horen. Dit is zowaar een afleiding!
Ssst…ik eet. De vogel stopt niet. Dan ik maar. Als ik weer verder eet, is het gefluit van de vogel op de achtergrond aanwezig en is mijn aandacht weer bij de laatste happen.
Salade
Met mijn afgekoelde kom in mijn handen loop ik naar binnen om salade op te scheppen. Ik kies een andere plek in de tuin en ik voel hoe het met mijn honger is.
De salade is lekker en mijn mond, mijn maag en mijn hoofd genieten.
Om mij heen zie ik al mensen aan een mok koffie, een stapel gebruikte borden wordt al weggebracht. Mijn gedachtenfabriek begint weer te werken: zou ik op moeten schieten? Zou er nog wel brood zijn zo meteen? Ook deze gedachten worden met een glimlach begroet.
Het neemt gewoon heel veel tijd om alle smaken en kleuren op te nemen! Wist je dat het anders voelt om een nerf van een rucolablaadje door te bijten, dan een nerf van eikenbladsla?
Broodje
Hoe staat het met mijn honger? Ik heb zeer zeker geen maaghonger meer; ik heb genoeg gegeten.
Mondhonger en ooghonger zal het zijn en ik besluit een broodje met kaas te halen.
Even voel ik paniek ergens tussen mijn maag en mijn hart. Een dof, bonkend gevoel. Help, ik ben vegetariër en de kaas is op! Zie je wel, had ik nou maar…
Inmiddels weten mijn hoofd en mijn lijf natuurlijk al lang dat ook deze gewaarwordingen komen en gaan en met mildheid bekeken mogen worden. Weer een glimlach J en ik snijd een vers ruikend, knapperig aanvoelend broodje open dat ik vol schep met de kleurrijke salade.
Nog één keer de tuin in voordat we straks weer op onze mat gaan.
‘Taking in the good’, was de uitnodiging voor deze dag. Wat mij betreft is dat een enorme berg dankbaarheid. En een broodje!
Dank jullie wel Alda en Leen voor deze mooie dag in het klooster en in de kloostertuin van Stichting Centrum ’t Ven.
Wil je zelf ook eens de stilte ervaren?
Kom dan naar één van onze stiltedagen of stilte retraite.
Ben je benieuwd of mindfulness ook iets voor jou is? Kijk bij de mindfulness activiteiten en trainingen.