DE OERHULPBRON ADEM

BLOG 2 IN DE SERIE NEURO-SENSITIEVE MEDITATIES

In deze serie meditaties willen we ons vermogen tot een vredig bewustzijn onderzoeken, ondersteunen en bekrachtigen. Bewustzijn dat in staat is het spel tussen strijd en harmonie, tussen disbalans en balans, tussen lijden en levensvreugde te omarmen.

Neuro-sensitieve kennis helpt ons hierbij. Kennis over het brein en kennis over het autonome zenuwstelsel helpen ons om inzicht te krijgen wat hiervoor nodig is. We moeten begrijpen wat de evolutie ons geschonken heeft om met onze instinctieve erfenis intelligent en vaardig om te gaan, zodat we in balans kunnen blijven en onze veerkracht kunnen versterken als we  het lijden en de vreugde van ons leven onder ogen willen zien.

DE NOODZAAK VAN VEILIGHEID

De neurobiologie en neuropsychologie leren ons dat er een veel grotere noodzaak is om ons veilig te voelen dan we denken. De diepste laag in ons brein – de hersenstam – is bepalend voor ons gevoel van veiligheid, vitaliteit en gezonde regulatie. De hersenstam, en de hieruit ontspringende vertakkingen van het autonome zenuwstelsel, zorgen voor ons gevoel van basisveiligheid. Het ervaren van zwaartekracht, de ervaring dat de aarde stabiel is en ons draagt is een wezenlijke bijdrage aan ons oergevoel van veiligheid. De zwaartekracht is als het ware onze oermoeder.

DE OERHULPBRON AARDE

Bij de geboorte ervaren we een plotselinge verandering: we worden niet meer gedragen en omhuld door de buik van onze moeder, we worden rechtstreeks gedragen door de aarde. We ontmoeten de oermoeder aarde voor het eerst heel direct. We leren de volle zwaartekracht te voelen in het liggen. In ons bedje liggen voelt anders dan op de buik van de moeder liggen. Beide ervaringen dragen bij aan onze relatie met ‘gedragen zijn’. Later leren we met de zwaartekracht te spelen door onze omgeving bewegend te verkennen. Al deze ervaringen vormen en differentiëren onze relatie met de oerhulpbron zwaartekracht.
Onze jongste ervaringen buiten de baarmoeder kunnen het vertrouwen in de zwaartekracht verdiepen maar ook belemmeren of zelfs verstoren. Hierin zijn we zeer afhankelijk van onze ouders, familie en cultuur.

DE OERHULPBRON ADEM

Maar de ervaring van zwaartekracht is niet de enige oerhulpbron. Ook onze adem – we nemen hem vaak voor lief – draagt wezenlijk bij aan het oergevoel van veiligheid. Laten we de adem wat nader beschouwen:
In het begin van ons bestaan hebben we geen adem nodig. We dobberen lekker in het vruchtwater van de baarmoeder en worden via de navelstreng gevoed door de placenta van onze moeder. In onze ontwikkeling als embryo bootsen we de evolutie na inclusief de ervaring van het leven in het water, waarbij directe zuurstofopname via ademen niet nodig is.

EEN SPRONG IN DE EVOLUTIE

In de evolutie gebeurde er een grote sprong, toen vissen en andere in het water levende dieren op het land begonnen te leven. Dieren op het land ontwikkelden longen en kregen voortaan zuurstof direct via de lucht.
De overgang bij de geboorte spiegelt deze plotselinge verandering in de evolutie. Zodra we geboren zijn moeten we ineens onze longen gebruiken om zuurstof te krijgen via de lucht. Voor de meeste nieuwgeborenen een kleine of grote schok. In een klap helpt onze instinctieve intelligentie te schakelen van zuurstoftoevoer via de placenta en de navelstreng naar zuurstoftoevoer via de longen. De evolutie wordt letterlijk herhaald bij onze geboorte.

HET RITME VAN HET LEVEN

Net zoals we na de geboorte een veel directer contact krijgen met de zwaartekracht zo krijgen we via de adem nu een veel directer contact met het ritme van het leven. De geleidelijke toevoer van zuurstof via de navelstreng wordt nu een ritme van in- en uitademen.
Ondanks de schok van deze plotselinge transformatie leren we al snel vertrouwen te krijgen dat het leven in ons ademt. We merken, dat wij niets hoeven te doen. De adem komt en gaat vanzelf. Het leven ademt ons. We komen in contact met de oerhulpbron adem.

VERSTOORD RITME

Ook hier kunnen natuurlijk verstoringen ontstaan doordat onze sociale omgeving ons niet de resonantie geeft die we nodig hebben terwijl we het ritme van het leven ontdekken. Onafgestemd, te grof of ontbrekend contact vanuit onze sociale omgeving kan het ritme van de adem, het ritme van activiteit en rust, het ritme van dag en nacht uit balans brengen. Dan is onze relatie met onze adem vaak ook verstoord. Dan kan het zijn dat we  het onaangenaam vinden om op de adem te letten. We kunnen er spanning of benauwdheid ervaren.

Toch blijft de basis bestaan: het leven ademt in ons, 24 uur per dag, als een betrouwbare golf die komt en gaat, precies afgestemd op wat wij nodig hebben. Wij hoeven niets te doen.