Ik herinner me een retraite bij Thich Nhat Hanh waarbij hij ons elke dag mee uit wandelen nam. Ons letterlijk aan de hand nam. En we alleen maar liepen.
De eerste minuten was ik lacherig vanwege het vreselijk langzaam tempo. Gaandeweg werd het juist heel aangenaam. Niet omdat het tempo hoger werd maar omdat we alleen maar liepen. Niet meer hoefden te denken, er niets van hoefden te vinden. We konden genieten van het wandelen en van het stilstaan.
Dank je wel Thich Nhat Hanh voor deze waardevolle herinnering.
