Er was eens een arme oude man wiens enig bezit een schitterend paard was. Al jarenlang hadden de mensen uit zijn dorp hem gezegd het paard te verkopen omdat het een hoop geld op zou leveren en hij verder geen cent had om uit te geven. Maar de oude man weigerde dat te doen. “Het paard is een deel van mijn familie en je familie verkoop je niet”, was steevast zijn antwoord.
Een aantal weken later kwam het paard op een nacht terug naar de stal met twaalf andere, wilde paarden. Blijkbaar was het losgebroken om zijn soortgenoten te zoeken en had het uiteindelijk de weg naar zijn baas teruggevonden.
De mensen uit het dorp zeiden: “Ouwe, je had volkomen gelijk. Het was helemaal geen ongeluk maar juist een geluk dat het beest ervandoor ging, want nou ben je een vermogend man.”
Maar de oude man antwoordde: “Wie weet of het een geluk of een ongeluk is. Het enige dat ik weet is dat het dier met twaalf paarden is teruggekomen. Maar of het een geluk of een ongeluk is…..?”
In de volgende dagen en weken probeerde de zoon van de oude man de wilde paarden te temmen en viel daarbij van een woeste hengst. Beide benen werden verbrijzeld. De mensen uit het dorp zeiden: “Ouwe , zo’n geluk was het nou inderdaad weer niet dat je paard met die anderen is teruggekomen. Je had helemaal gelijk, want nu is je zoon invalide en een groter ongeluk kon je haast niet overkomen.”
De oude man verzuchtte: “Wanneer houden jullie nou eindelijk eens op met te doen alsof je vandaag weet hoe morgen zal zijn? Het enige dat ik weet is dat mijn zoon vandaag van het paard is gevallen en zijn benen verbrijzeld heeft, maar meer weet ik niet.”
Een paar maanden later brak er oorlog uit in het land en alle gezonde jonge mannen van het dorp moesten in het leger dienen en werden naar het front gestuurd. Geen een keerde levend in het dorp terug.
En wat zeiden de mensen als ze de oude man tegenkwamen….?
En wat antwoordde de oude man…?
Bron onbekend
