Ergens in mijn jeugd heb ik de gedachte gekregen dat ik, om erbij te mogen horen, alles heel goed moest doen. Nu nog, in nieuwe situaties, met nieuwe mensen of in een nieuwe omgeving wil die automatische gedachte nog wel eens opkomen: “Doe ik het wel goed genoeg?”
Herken je dat, zo’n terugkerend thema?
De manier waarop ik er vroeger mee om ging was om mijn onzekerheid te maskeren. Ik straalde stoerheid uit, kracht. Het leek of ik tot alles in staat was. Van binnen was ik echter heel eenzaam en ongelukkig.
Inmiddels heb ik echter mijn eigen verhaal onder ogen gezien. Durf hier, op deze plek, mijn kwetsbaarheid te tonen. Ik doe niet meer mee met ‘doen alsof’. Ik wil een andere wereld, een wereld waarin ik kwetsbaar mag zijn, waarin ik niet alles kan en regelmatig iets niet goed kan. Ik heb er vrede mee. Ik heb vrede met mezelf.
Wow wat een mooie tekst en wat herkenbaar. Iedereen op deze aarde is van zo een uitzonderlijke waarde. En juist door jezelf te mogen en kunnen zijn blijf je bij jouw kernlijn. Het is jammer dat de onschuld van het kind door de jaren heen verdwijnt door iets wat je eigenlijk niet wil zijn.Je mag fouten maken, je mag dingen verkeerd doen want alleen zo leer je te leven. En als je blijft kijken naar dat kleine kind dat zich diep in ons bevind dan voel je weer de verwondering stromen en herinner je weer jouw dromen. Dus geniet van het leven en blijf jezelf. Ook met je jaloezie, je angsten en soms negatieve gedachten en laat die oplossen in de stille nachten. Door te erkennen dat je mens bent weet je dat je al een heel eind op weg bent. Het leven is niet zwart/ wit, het leven is wat binnen in je zit.