Blog

Vorige week schreef ik over het ‘negatieve monster’. Als zij langskomt zie ik alles vanuit een negatief perspectief.  Sommige mensen herkennen dit, voor anderen is dit nauwelijks voorstelbaar. Ergens in het verleden heb ik een negatief zelfbeeld opgebouwd en altijd weer waren er situaties waarin ik bevestigd werd dat ik gelijk had: zie je nou wel, ik ben een ………(niet positief woord). Nou vind ik het heerlijk om gelijk te hebben. Echter, ik weet nu dat die gedachten helemaal niet waar zijn. Eens, toen ik klein was, had ik ze nodig. Ze hielpen me, als een overlevingsmechanisme. Nu ben ik volwassen en weet ik dat die gedachten over mezelf niet meer passen. Ben ik moe of gebeurt er iets vervelends, dan kan het toch gebeuren dat ik weer in hetzelfde overlevingsmechanisme schiet en krijgen de negatieve gedachten weer de overhand. Het gevolg is soms dat ik me een slachtoffer voel. Het lijkt of ik er niks aan kan doen.

Met behulp van Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP) ben ik mezelf beter gaan leren kennen. Ieder mens heeft zijn/haar eigen beeld van de wereld en geen één beeld is goed of fout. Ieder mens heeft ook zijn/haar eigen filters hoe en welke informatie hij/zij binnenhaalt. Eén van die filters is matchen of mismatchen. Bij matching zijn we gericht op overeenkomsten of gelijkheid en bij mismatching op verschillen of ongelijkheid. Voorbeeld: tijdens een teamvergadering komt je teamleider met een voorstel: je collega gaat in zijn voorstel mee – dat klinkt goed, dat doen ze bij haar vriendin op het werk ook en dat werkt prima. Jij echter reageert kritisch: dit is het zoveelste voorstel van hem en de vorige voorstellen waren ook niet bijster succesvol. Ook nu weer: geen één filter hier is goed of fout en beide zienswijzen kloppen.

Ben jij degene die altijd kritisch ziet wat er ontbreekt? Doe je dat ook bij jezelf? Ik wel. En nu, wanneer ik het oude patroon herken, zeg ik: ‘Hé, ben je er weer? Doe ik weer iets niet goed volgens jou?’ Het mag er zijn, het heeft me vroeger geholpen. Ik weet echter ook dat ik ervoor kan kiezen een nieuw patroon te ontwikkelen. Ik heb mezelf geleerd om te kijken naar wat er wel is. Ik eindig mijn dag met het benoemen wat er wel is en waar ik dankbaar voor ben. Het hoeft niet groot en ingewikkeld te zijn. Ik hou het klein en dicht bij me. Ik kan ’s avonds erg dankbaar zijn voor mijn heerlijke warme bedje, bijvoorbeeld. Of de maaltijd die zo goed gelukt was. Door dít en andere positieve ervaringen bewust in mezelf te benoemen creëer ik een nieuw patroon, een nieuw pad in mijn hersenen. Naast het negatieve oude pad komt nu een nieuw positief pad. Stap voor stap groei ik zo naar meer balans.