Herken je dit?
Aan alles wat je doet ‘even’ plakken. Ik heb me voorgenomen om het niet meer te zeggen en mijn ’tijd’ te nemen. Met even ontken je eigenlijk de tijd en de aandacht.
Dat is nog niet zo gemakkelijk. Het lijkt wel of ik daardoor vaker het woordje ‘even’ gebruik. Streng zijn tegen mezelf helpt al helemaal niet. Zelfs averechts.
Hihi, al die woorden: even, tijd, aandacht, averechts … Ik neem me nu voor dat ik, iedere keer als ik even zeg en daarmee mezelf tekort doe, dan maak ik een rondedansje 🙂
Iemand nog suggesties?
vind dat ook met verkleinwoordjes: een vraagje, (even tijd voor een) overlegje, heb je een minuutje, een wasje draaien, nou ja dat soort dingen
heel herkenbaar. even dit, even dat…opmerken welke gdachten er zijn. het hoofd is snel gevuld met wat we allemaal nog “even” moeten doen. voelen hoe je staat, welke gedachten er zijn en ademen.
heel herkenbaar! Ik hoor het mezelf zeggen: ik wil vandaag ook nog even… de tijd nemen voor… Dat schiet inderdaad niet op. Mooi opmerkzaam!
Ja met het woordje even vergeet je soms te leven. Daarom heel mooi beschreven. Leven in het heden vraagt oprechte aandacht bij wat je doet. Dan vraagt het moed, om stil te staan bij wat je nu echt hebt gedaan. Gedachten en woorden brengen hele akkoorden en sommige kunnen je hart bekoren. Dus wees niet al te streng voor jezelf en als je het opmerkt waar je gedachten zijn, dan ben je al op de helft. En klaar voor verandering. Je gedachten herkennen is een heel mooi ding. Succes allemaal en laat het stemmetje niet met je gevoel aan de haal gaan.